కృష్ణ పక్షం

సౌరభములేల చిమ్ము పుష్పవ్రజంబు?
చంద్రికలనేల వెదజల్లు చందమామ?
ఏల సలిలంబు పారు? గాడ్పేల విసరు?
ఏల నా హృదయంబు ప్రేమించు నిన్ను?

మావిగున్న కొమ్మను మధుమాసవేళ
పల్లవము మెక్కి కోయిల పాడుటేల?
పరుల తనయించుటకో? తన బాగు కొరకో
గానమొనరింపక బ్రతుకు గడవబోకో?

కృష్ణ శాస్త్రి గారిని తలుచుకోగానే ఈ కవిత గుర్తొచ్చింది. ప్రేమించటాన్ని ఎంత సహజమైనదిగా వివరించారో. గాలి ఎందుకు వీస్తోందో, సూర్యుడు వెలుగెందుకు ఇస్తున్నాడో, చంద్రుడు ఠంచనుగా వెన్నెలనెందుకు ఇస్తున్నాడో, ప్రేమ ఎందుకు పుడుతుందో ఎవరూ చెప్పలేరు. కొన్ని జంటలని చూస్తే నాకు చాలా ఆశ్చర్యం వేస్తుంది. ఏ రకంగా ప్రేమించుకున్నారా వాళ్ళు అని. పొడుగు పొట్టి లావు సన్నం రంగు రూపం ఎందులోనూ సారూప్యత ఉండదు. కొన్నైతే మరీ ఎక్స్ ట్రీం కేసెస్ చూశాను. ఎలా ప్రేమ కలిగింది అన్నది ఎంత బుర్ర బద్దలు కొట్టుకున్నా అర్థం కాలేదు. ఫైనల్ గా నాకు అర్థం అయింది ఒక్కటే ప్రేమని ప్రేమించగలం కానీ పుట్టించలేము. కాని ఎవరో అన్నట్టు ప్రేమని ప్రేమగా ఎగతాళి చేసేవారే ఎక్కువ. ప్రేమని అర్థం చేసుకోవాలంటే ప్రేమ పిపాసి అయ్యుండాలా? కానీ ప్రేమ పిపాసుల కన్నా పిశాచులే ఎక్కువ ఉంటే మరి ప్రేమెక్కడా?

పూట పూట నీ పూజ కోసమని పూవులు తెచ్చాను
ప్రేమ భిక్ష నువ్వు పెట్టగలవని దోసిలి ఒగ్గాను
నీ అడుగులకు మడుగులొత్తగా ఎడదను పరిచాను
నీవు రాకనే అడుగు పడకనే నలిగిపోయాను